Τι ωραία που φεύγει τούτος ο αλλόκοτος χειμώνας
Κι αλαφραίνουν τα βλέφαρα της νύχτας
Κι έρχεται όπως πάντα απρόσμενη η άνοιξη
Ανάμεσα στα χείλη που σπαρταρούν για φύτρες αλήθειας
Σπάνιο –βέβαια- ενδημικό της τρέλας
Εκπνέει και χάνεται ο βουβαλίσιος καημός
Στα κοπάδια της νομαδικής φυγής
Αποδημούν σμήνη χαμόγελα
Στα πιο μακρινά τοπία
Εκεί που μόνο τα μάτια σου
-αλλόφρονα-
Ξεσκίζουν το λευκό δαίμονα
Εκεί που επιτέλους ευδοκιμούν
Tα ου- τοπικά σου λόγια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου